Witam w drugiej części wpisu, poświęconej tworzeniu stron w oparciu o technologię ASP.NET MVC 2. Żeby nie przedłużać, przedstawię plan działań na dziś, a wygląda on następująco:

• Dodanie klasy rozszerzającej nasz model Osoby
• Dodanie metody Create
• Dodanie metody Edit
• Dodanie metody Delete

Po zrealizowaniu powyższych czynności, nasza aplikacja będzie prezentować już jakiś sensownych poziom:) Dziś trochę przyśpieszymy tempo więc będzie trochę mniej prowadzenia za rękę, bo poprzedni wpis powinien dać już solidne postawy o tym jak się poruszać w świecie ASP.NET MVC2.

I najważniejsze - jeśli realizowałeś kroki pierwszej części przed 4 stycznia 2011, to przeczytaj koniecznie erratę do części pierwszej, która została dopisana na końcu poprzedniego wpisu.

Blisko dwa lata temu, pisałem raczej teoretyczny tekst na temat Model View Controller, co w skrócie daje właśnie dzisiejszy tytułowy MVC. Celem tamtego wpisu, było ukazanie zależności jakie zachodzą pomiędzy poszczególnymi elementami witryn utworzonych przy użyciu tego wzorca projektowego. Przez ten czas, sama idea tego wzorca się nie zmieniła, ale pojawiły się nowe implementacje. Między innymi ASP.NET MVC2, który światło dzienne ujrzał wraz z premierą Visual Studio 2010 i pozwala na naprawdę szybkie i bezbolesne tworzenie rozbudowanych portali wykorzystujących bazy danych i inne cuda dostępne dziś w IT. Dzisiejszy wpis, po części oprze się na tutorialu dostępnym na oficjalnej stronie ASP.NET i można go znaleźć tutaj.

Programując, często zadajemy sobie pytanie, jak napisać określoną funkcjonalność i nie mówię tu tylko o tym jaki algorytm zastosować, ale także o sposobach implementacji określonych funkcjonalności. Tutaj swoje miejsce, znajdują właśnie wzorce projektowe, czyli powtarzalne sposoby implementacji określonych fragmentów kodu, które w większości przypadków, można stosować niezależnie od wybranego przez siebie języka. Dobry programista, zawsze powinien skorzystać z gotowego i sprawdzonego wzorca, bo po pierwsze uniknie czasu na wymyślanie własnej implementacji oraz prawdopodobnie w wymierny sposób zmniejszy prawdopodobieństwo wystąpienia błędu.

Jakiś czas temu, pisałem na temat metody wytwórczej. Dziś chciałbym poruszyć temat innego ważnego wzorca projektowego, którego można użyć do konstrukcji aplikacji. Być może część z Was już się domyśla, że mam na myśli wzorzec, który zwie się Singleton.

Każdy webmaster, który rozpoczyna swoją przygodę z tworzeniem stron od statycznego HTML, szybko przekonuje się, że nie jest to do końca, najlepsze wyjście. O ile w przypadku statycznych stron stworzonych na kształt wizytówek, albo stron stworzonych na specjalną okazję i nie wymagających późniejszej edycji może się sprawdzić (szybkie i tanie rozwiązanie), o tyle w przypadku stron wymagających zmienności w treści, czy też interakcji z użytkownikiem (Web 2.0 i te sprawy..) szybko okazuje się bezużyteczny. W takiej sytuacji z pomocą może przyjść kompilowany ASP.NET, lub skryptowy PHP, czyli języki które pozwolą na zapewnienie odpowiednich, wspomnianych wyżej funkcjonalności. Jednak i one nie mogą zostać pozostawione same sobie, gdyż przy ich standardowym użyciu możemy zyskać dynamikę i zmienność ale z pewnością może nam zabraknąć komfortu tworzenia elastycznych i rozszerzalnych stron.

Lekarstwem na całe zło, mogą być jednak szablony stron, które z powodzeniem można zaimplementować w obu językach. I o tym dzisiaj napiszę troszkę szerzej.

Niejednokrotnie tworząc własne kolekcje danych, chcielibyśmy mieć swobodę ich edycji, filtrowania i przeszukiwania. Podstawowe operacje dostarczone przez interfejs kolekcji, nie rozpieszczają użytkowników. W takim momencie, każdy programista z zazdrością spogląda na kolegę, który zajmuje się bazą danych i który dzięki zapytaniom, może właściwie w dowolny sposób manipulować posiadanymi danymi. Jednak jeśli jesteś programistą .Net i korzystasz z tego Frameworka w wersji co najmniej 3.5 - to mam dla Ciebie dobrą wiadomość, a jest nią technologia LINQ. Zanim jednak zasiądziemy do LINQ, przygotujemy nieśmiertelną klasę Person, na której będziemy eksperymentować, zapoznamy się ze zmiennymi i obiektami deklarowanymi za pomocą słowa kluczowego var oraz poznamy wyrażenia lambda.

Po dwóch poprzednich częściach z cyklu XML w C# poświęconych serializacji do XMLa oraz arkuszom styli i transformacji, przyszedł czas na część trzecią poświęconą odczytowi elementów drzewa. Głównie chciałbym się tu skupić na modelu DOM, o którym pisałem już kiedyś tu i tu. Tak więc, zapraszam do lektury:)

W poprzednim wpisie poświęconym serializacji, pisałem o tym jak za pomocą C#, przekształcić instancje określonych obiektów do formatu XML. Dzięki temu, można w łatwy sposób wyeksportować dane z poziomu programu i zapisać je w pliku. Niestety format takich danych, kiepsko nadaje się do prezentacji, dlatego dziś zapoznamy się z arkuszami stylów XML oraz transformacją przy pomocy procesora XSLT, która pozwoli nadać danym zapisanym w pliku XML, nowych i lepszych barw.

XML jest jednym z najlepszych i najpopularniejszych formatów do wymiany danych. Jego implementacji, nie mogło zabraknąć również w C#. Warto wspomnieć, że XML pełni w platformie .NET bardzo ważną funkcję, ponieważ jest on często używany w celach konfiguracyjnych. Przykładem tego, jest na pewno dobrze wszystkim znany plik Web.config, używany do konfiguracji aplikacji ASP.NET.

Dzisiejszym wpisem, chciałbym rozpocząć mały cykl artykułów na temat wykorzystania XML w C#. Na pierwszy ogień, najprostszy sposób na tworzenie XMLi - serializacja.

JSON jest lekkim i uniwersalnym format przesyłania danych. Pozwala on przekazywać informacje w szybki i sprawny sposób np. pomiędzy elementami strony WWW. Na tym blogu, pisałem już o nim wielokrotnie. Ostatnio np. we wpisach: Ajax, XML i JSON w jQuery i Widget Twitter w PHP i jQuery na stronie. W tych właśnie wpisach, ukazałem JSONa głównie pod kątem użycia w JavaScripcie. Dziś, mam zamiar pokazać jego użycie w środowisku .NET wykorzystując do tego język C#.

Wielu programistów, zwłaszcza tych początkujących, przez cały czas kurczowo trzyma się tablic, jako uniwersalnego sposobu na przechowywanie dużej ilości określonych zmiennych/obiektów. I może jest to jakaś opcja, ale sumarycznie tablice dają duże ograniczenia. Deklarując tablicę, trzeba znać z góry ustaloną ilość elementów jaka będzie miała się znaleźć w tej tablicy i tym samym alokując dużą ilość pamięci już na starcie (być może taką ilość, której nawet nie wykorzystamy), ponadto tablice nie mają wielu przydatnych metod, np. do wyszukiwania elementów i generalnie są po prostu mało elastyczne. Warto wiedzieć, że w przypadku większości nowoczesnych języków programowania, istnieje alternatywa. Tą alternatywą są kolekcje, które rozwiązują przytoczone wyżej problemy. W dzisiejszej notce, zaprezentuje trzy rodzaje kolekcji dostępne w języku C# i przedstawię garść metod z jakich można korzystać w ich przypadku (w większości bazując na liście).